Qerbelaja: Mençuria Shekullore e Bektashizmit Poetik

[Musafir]

Nga Kujtim Ahmataj
Kushdo që përjeton ngjarjet e dhimbshme të Qerbelasë përfiton moralisht dhe shpirtërisht njëlloj sikur bën lutje. Mendimi shtegton. Ëndrra, e tashmja, amshimi fiksohen në syin e kohës midis gjumit dhe zgjimit, midis së vërtetës dhe iluzionit.

Oshëtima e largët e Qerbelasë e ronitur në trajtat e saja të herëshme nga thellësia e kohës troket në zemrën e besimit duke shkarkuar mallin e dhimbjes së madhe mbledhur në kujtime të pa harrueshme.

E vjetër kjo histori sa vetë ajo. Farfurinë në zemër të shkretëtirës, përqafuar me diellin e rërën përvëlonjëse. Ecën ! Fluturon si një ëndërr e bardhë. Kurrë ajo nuk zvarritet dhe kurrë nuk venitet.

Sa e sa herë e sjellim ndër mend këtë histori aty, në pragun e shpresës, ku kryqëzohen erërat e jetës, duke zgjuar kohën sfiduese të amshimit. Emblemë e dhimsur e pa harruar . . .

Eufrati si një gjarpër i murrmë rrëshqet në rërën përvëlonjëse të Qebelasë. Psherëtima dhe ligjërata e tij për gjëmën e madhe të rrënqeth. Zëri i tij thërret nga thellësia e nëntokës prej nga ndjehet dhimbja, të cilën ai mban në thellësinë shpirtërore, që s`mundi t`u lagte dot buzën dhe plagët me një pikë ujë mbretit të martirëve dhe mbrojtësve të virtytit. Qerbelasë së etur ! Qerbelasë së uritur e të drobitur ! Qerbelasë, faltores së madhe ku vyrtyti ndalet e bie në sexhde . . .

Ende sot Qerbelaja zhvarros nga gjaku ynë thirrjet e të rënëve në egzistencën historike. Dhimbja e saj e parashikuar nga vetë Zoti që njeh të vërtetën dritëson në përjetësi.

Bukuria e hyjnive u përzie me shpirtërat e brishtë të luftëtarëve, të cilët morën me vete amshimin në epokën e egërsisë dhe urrejtjes së turpshme. Kur prostitucioni si një përbindësh u ngrit kundër besnikërisë, kundër urtësisë, kundër kushtetutës shpirtërore dhe dinjitetit njerëzor. Por trimëria nuk ju step kësaj shtërngate të epshit, edhe pse ambicja e shfrenuar ulërinte.

Mbreti i fushëbetejës i larti Imam Hysen mbante ndër duar zemrën e tij dhuratë, shkrirë në brengën e madhe. Ndjenja njerëzore shpërthente në dhimbje, sytë me lot shteruar, që kullonin gjak. Dëshpërimi e tmerri nuk kishin të sosur. Gërmazë të etur për një pikë ujë, çirreshin përmbi zjarrin e zhuritjes :

`` Ku është drejtësia ? Ku ? ``.

Fjala ngec. Mendimi nuk duron. Lëkura ngjethet. Shpirti njerëzor dhimbjen kish rrufitur. O tmerr ! Tashmë ! Lutje e madhe tek Ai, që fal e ndëshkon !

Hëna dëshmitare e ngjajeve tregon e vajton . . .

Nga thellësia shpirtërore i drejtohet hapsirave qiellore. Koha zbrazet, tregon e rrënkon ende e plagosur :

`` Dhimbje e tejskajshme Qerbelaja ! Dhimbje që bëhet muzg dhe erë, erë që bëhet kristal ``.

Kur agimi epik u mbyll me muzgun e madh të dhimbjes, kur kurba e së keqes kapërceu vyrtytin dhe helmoi zemrat njerëzore, bukuria e hyjnive u përzie me shpirtërat e brishtë të luftëtarëve . Ata e ngritën lart shikimin në interpretimin e madh shpirtëror :

`` S`ka Zot përveç Zotit ! Profeti Muhamet është i dërguari i tij !

Ti na krijove ! Tek Ti o Zoti ynë po vijmë . . . ! ``.

Thirrje kjo që ka ushqyer dhe ushqen shekujt në përjetësi . . .

Shpirtërat e tyre të bardhë tashmë janë pushtuar nga mbretëria e vetë Zotit. Nga thesari i dritës hyjnore ata na ofrojnë këshillën, moralin,virtytin për të ecur në udhën e perëndishme, duke mbjellur në ndërgjegjet tona farën e dijes e të përulësisë.

Ne, ndjejmë aromën e profetësisë që nambush kraharorin me dashuri. Ata u qetësuan në paqen e pa fund,duke dëshmuar fuqinë e lartë shpirtërore. Në shtratin e kohës ushqejmë këtë prezencë hyjnore, që kurrë nuk shuhet.

Tashmë ajo është e gdhendur në fytyrën e hënës. Nën vetullat e saja shkreptijnë sytë e imam Hysenit të shenjtë dhe të shtatëdhjetë e dy dëshmorëve.

Ende gjurmët janë atje, mbi rërën e shkretëtirës së Qerbelasë, në valën e lumit Eufrat, në shpirtërat tanë. Ato masin shkretëtirën, lumin, shpirtin, arsyen, lavdinë.

Mbi të gjitha, ato masin pavdeksinë