Pesë këshilla për jetë fatlume familjare...

[Musafir]

Pesë këshilla për jetë fatlume familjare...

Prej mënyrave të shumëllojshme për shkatërrimin e dashurisë, mosbesimi dhe kundërshtimi padyshim janë më shkatërrueset. Efekti i tyre është vdekjeprurës, ngase veprojnë si kafshimi i kobrës...

MËNYRA MË E SIGURTË PËR SHKATËRRIMIN E FATIT BASHKËSHORTOR

Pese keshilla
Që t'ju dëshmojmë se si kundërshtimi dhe llomotitja e bashkëshortit mund ta shuajnë dashurinë më të afshtë do t'i marë disa shembuj nga historia, shembujt e Napoleonit III, Tolstoit dhe Abraham Linkolnit.
Napoleoni III u martua, nga dashuria me aristokraten e bukur dhe të re spanjolle, me Evgjeninë. Në fillim dashuria lulëzonte, dhe dukej se asgjë nuk do të turbullojë fatin bashkëshortor të bashkëshortëve të dashuruar. Evgjenia i kishte të gjitha ato që gruaja mund t'i dëshiroj: bukurinë, dashurinë, pasurinë dhe famën. Edhepse perandori e adhuronte, ajo megjithat vuante nga një dobësi e dëmshme: ishte jashtëzakonisht xheloze. Përherë e spiunonte, dyshonte dhe e mundonte me xhelozi. Shpesh ndërhynte në dhomën e tij të punës, e ndërprente në takimet e rëndësishme shtetërore, vetëm, për shkak të dëshirës që ta nënçmojë dhe ta turpëroj para të tjerëve. Ja se si ia doli që me një sjellje të tillë ta shkatërrojë dikur dashurinë e madhe, thotë E.A. Rajnharti në librin e tij Napoleoni dhe Evgjenia: Tragjikomedia e një mbretërie. "Napoleonit në fund nuk i mbeti asgjë tjetër", rrëfen Rajnharti, "përveç se të filloj, që natën të ikë fshehurazi nga pallati. Me kapelën cilindrike të futur thellë në ballë, në shoqërim të njërit nga përcjellësit e tij besnik, shkonte me të vërtet të kërkonte ngushëllim në kraharorin e ndonjërës nga bukuroshet apo në shëtitjet e sorollatura nëpër rrugë, në qytetin e fjetur..."
Prej mënyrave të shumëllojshme për shkatërrimin e dashurisë, mosbesimi dhe kundërshtimi padyshim janë më shkatërrueset. Efekti ityre është vdekjeprurës, ngase veprojnë si kafshimi i kobrës.
Këtë në fund të jetës e kuptoi edhe gruaja e Tolstoit. Por për fat të keq, atëherë ishte shumë vonë. Para vdekjes ajo ia pranoi këtë vajzave të saja: "Unë jam fajtore e vetme për vdekjen e hershme të babait tuaj." Vajzat e përlotura heshtnin, duke ditur se nëna e tyre e fliste të vërtetën. E dinin se me kundërshtime të pandërprera, me llomotitje dhe me ankesa, me të vërtetë e kishte dërguar atë në varrë.
Por megjithkëtë, në vitet e para të jetës Tolstoi dhe gruaja e tij kanë qenë jashtëzakonisht të lumtur. Të rrethuar me famë dhe pasuri, kënaqeshin në dashuri dhe me fëmijët. Ndonjëherë u dukej, madje se fati me të cilin ishin rrethuar ishte për së shumti i madh që të mund të zgjaste.
Dhe, vërtet! Tolstoi në moshën e pesëdhjetë, menjëherë filloi të ndryshoj. Ai hjekë dorë nga titulli i kontit dhe fillon të jetoj me jetën e murgut duke predikuar barazinë dhe vëllazërinë mes njerëzve. Në pronën e tij në Jasno Poljana përpunonte tokën dhe prodhonte mjete më themelore për jetë, duke besuar se pasuria dhe privatizmi janë mëkate.
Nga ai çast filluan problemet bashkëshortore te Tolstojët. E mësuar në shkëlqësi, famë dhe salltanete, gruaja e Tolstoit, Sofia, nuk mud të pajtohej me mënyrën e re të jetesës. Çdo ditë "i shfaqte atij skena", i kërcënohej me vetvrasje, e mundonte me kundërshtime. U rradhitën vitet e tëra të ferrit bashkëshortor, të ndërprera vetëm përkohësisht, me kujtime patetike në fatin e humbur.
Më në fund, në moshën tetëdhjet e dy vjeçare, i lodhur me kundërshtimet e përhershme të gruas, Tolstoi ikë nga shtëpia, duke kërkuar shpëtim në natën me dëborë të tetorit të vitit 1910. - në të vërtetë duke mos ditur ku të shkonte.
Njëmbëdhjet ditë më vonë Tolstoi vdes nga ndezja e mushkërive në një stacion hekurudhor. Ndër fjalët e fundit që i tha, ishin edhe këto: "Mos ma sjellni gruan para syve."
Ishte ky dënim i rëndë për kundërshtimet shumëvjeçare, mundimet dhe histerinë. E vërteta, duhet që edhe gruan e tij ta kuptojmë, por - vetëm aq se çka ka arritur me sjellje të tilla? A i ka ndihmuar vetes dhe të shoqit të saj, apo, e ka shkatërruar martesën? "Mendoj se vërtet nuk kam ditur se çfarë të bëjë", pranoi ajo para fundit të jetës së saj. Por atëherë ishte shumë vonë.
Bashkëshortësia e pafat, shënoi tragjedinë edhe të jetës së Linkolnit. Jo atentati, por pikërisht jeta e pafat martesore. Ngase në çastin kur e goditi plumbi vdekjeprrurës, Linkolni nuk ishte më i vetëdijshëm për ndodhitë rreth vetes, gjersa plotë njëzet vjetë duronte me qëndrueshmëri mundimet, që me kundërshtime thumbonjëse e godiste gruaja e tij Meri. Nuk ekzistonte asgjë, për çka nuk ia kishte zënë për të madhe ajo! Përherë e kishte akuzuar se mbahet i kërrusur, se ecë si i pashkathtë, se shumë i ngritë shputat, se i ka veshët e mëdhenjë, duart shumë të mëdhenjë dhe këmbët, kokën shumë të vogël dhe hundën e parregullt.
Linkolni dhe gruaja e tij gati në gjithçka ishin thelbësisht të kundërt: Dalloheshin për nga arsimimi, temperamenti, shija dhe vështrimi që kishin për botën. Për këtë nuk kanë mundur që të pajtohen në asgjë të përbashkët.
"Zëri i lartë e i grifshtë i zonjës Linkoln shpesh dëgjohej në rrugë", shkruan një bashkëkohas i Linkolnit, "ndërsa shfryerjet e pandërprera të tërbimit të saj, u bënë shfaqje të pazakonshme për tërë fqinjësinë. Shpesh, nuk kënaqej vetëm me britmë, por shërbehej edhe me metoda tjera të grindjeve."
Në kohën e parë, pas martesës, Linkolnët kanë jetuar në dhomën e huazuar dhe së bashku me banuesit tjerë ushqeheshin në tryezën e vogël në kuzhinën e pronares, zonjës Erli. Njëherë, gjatë kaftjallit, gruaja e Linkolnit aq ishte hidhëruar, për shkak të një cikërrimi, sa që burrit në fytyrë ia kishte zbrazur filxhanin me kafe. Dhe këtë e kishte bërë para të gjithë banuesve! Linkolni kishte mbetur të qëndrojë pa fjalë. Kafeja i derdhej nëpër flokë, fytyrë dhe robe, gjersa më në fund nuk vrapoi zonja Erli dhe e pastroi.
Përpos kësaj, Meri Linkolni ishte tmerrshëm xheloze, prandaj burrit në prani të tjerëve i shfaqte skena të pabesueshme. E vetmja gjë, me të cilën deri diku mund ta arsyetojmë sjelljen e tillë të saj, ishte fakti se, ndoshta kurrë nuk kishte qenë plotësisht e shëndoshë, ngase, për fat të keq, në pleqëri ajo u çmend.
Por, a e ndryshuan Linkolnin kundërshtimet, britmat dhe të shfryerit e tërbimit? Në njëfarë mënyre, po. I ndërruan ndjenjat e tija ndaj gruas dhe e shtynë atë që t'i shmanget asaj. Në Springfild, ku atëherë punonte si avokat, ndodheshin edhe njëmbëdhjetë avokatë të tjerë. Pasi që në një vend aq të vogël nuk kishte punë për të gjithë, Linkolni dhe shokët e tij shpesh duke kalëruar shkonin edhe në vendet dhe rrethin fqinjë, ku ishte e nevojshme ndihma e tyre. Dhe gjersa të shtundën të gjithë, gjithnjë ktheheshin në shtëpi, Linkolni përherë mungonte, madje edhe nga disa muaj. Më me ëndje rrinte të qëndronte nëpër bujtina e ndotura se në shtëpinë e vet, ku e priste kundërshtimi i përhershëm i gruas dhe shfrenimi i çmendur i tërbimit të saj.
Besi Hamburgeri, e cila kishte përvojë shumëvjeçare si avokate në gjyqin e Njujorkut për procesin e shkurorzimit, thotë se kundërshtimet dhe thumbimet janë njëra nga shkaqet e shpeshta për shkurorëzim.
Për këtë, nëse dëshironi ta rruani fatin martesor, rregulli i parë thotë:
Mos kundërshtoni.